آسان نمود اول

تحصیل عشق و رندی آسان نمود اول           آخر بسوخت جانم در کسب این فضائل

                                                                                                               حافظ

پنج ماه پیش که دندانپزشکی قبول شدم.همه چیز را تمام شده می پنداشتم و خیال می کردم خرم از پل رد شده.چون من هم مثل همه ،آن تمثیل مشهور قیف را شنیده بودم.و خیالم راحت بود که سر تنگ قیف را هرجور بود رد کرده ام و سر دیگرش مانند اتوبان است و تخت گاز می روم.

خیال می کردم می روم دانشگاه می خوابم،رمان می خوانم،وبلاگ می نویسم و کال آو دیوتی بازی می کنم و در کنارش هم دندانپزشک هم می شوم و یک پارو می خرم و پول پارو می کنم.اما...

اما همین هفته اول آنقدر درس ها سنگین است که شانه های نحیف من تحملش را ندارند.با گفتن این جمله درس ها سخت اند»برای بچه های بالا خنده ای ملیح و نگاهی عاقل اندر  سفیه تحویل می گیرم که یعنی «عجله نکن،خودش میاد دستت که چطوری بخونی»

خلاصه این همه گفتم که غیر مستقیم بگم که وقت زیادی برای وبلاگ خوانی و وبلاگ نویسی ندارم و من هم مثل توکا نیستانی و گوریل فهیم شاید دوهفته یا هفته ای یک پست بنویسم.اما همچنان می نویسم.

پی نوشت:امروز کنکور تخصص بود با حسرتی عجیب به دکترهایی که وارد حوزه می شدند نگاه می کردم.

مشترک شوید